ERIC DE VREE, GALERIE BONNARD, NUENEN

20 maart - 24 april

Meer informatie: http://www.galerie-bonnard.com

Niet alleen de noordelijke Nederlanden hebben een rijke traditie van stillevenschilderkunst, ook in de zuidelijke Nederlanden en dan met name in en rond Antwerpen, hebben grote talenten staaltjes van meesterschap voortgebracht. Enkele voorbeelden zijn: Osias Beert, Ambrosius Bosschaert, Jacob Foppens van Es, Frans Snijders, Joris van Son en Jan Davidsz de Heem.

Stilleven van Eric de Vree

Ook in onze tijd wordt er temidden van alle, zich voordoende modernismen, nog steeds op klassieke wijze geschilderd. Eén van hen die zich promonent op dit gebied manifesteert is Eric de Vree uit Berendrecht, juist boven Antwerpen. Zowel de charme van zijn Vlaams, als de technische schilderkunstige kwaliteit van zijn meegebrachte stillevens trof mij zeer, toen hij ons voor het eerst bezocht. Zelden zag ik op het gebied van stofuitdrukking en plasticiteit zulke hoogstandjes! Wat mij opviel was de nadrukkelijk klassieke setting in kleur en compositie; dat was voor mij tevens aanleiding tot enige zorg. Samen spraken we uitvoerig over vele zaken betreffende de schilderkunst, waarbij Eric blijk gaf van grote bescheidenheid én een nog grotere leergierigheid, daarbij niet onder stoelen of banken stekend hoezeer hij zich schatplichtig voelde aan meester die hij bewonderde. Op zich is dat natuurlijk mooi, maar als je niet over een groot talent beschikt, dan kun je nooit op het niveau komen waar hij is aangekomen. Gedurende een aantal jaren vonden deze bezoeken plaats en constateerde ik een zoektocht naar meer eigen motieven en uitwerkingen daarvan.

Hij kiest daarbij voorwerpen die een eigen karakter hebben en die veelal een diepe verbondenheid hebben met z'n eigen leven, b.v. een snoeimes, een paar beitels, een gereedschapskist of een knuffel. De gekozen voorwerpen tonen ons dan ook gebruikssporen van de tijd als krassen, deuken, roest of afgebladerde verf. Trouw volgt hij z'n eigen ingeslagen weg en de resultaten mogen er zijn!!

De waar te nemen details zijn verbazingwekkend exact en kunstig geschilderd, iets wat je ook kunt beleven bij schilderijen van b.v. van Eyck, Holbein of de Heem. Fascinerend is het om de oppervlakte (de huid van dingen) als het ware af te lezen, daarbij maken de details zich echter niet los van de hoofdvormen maar zijn er volledig dienstbaar aan. Op zulde momenten voel ik dat het belangrijk is dat de geschilderde voorwerpen niet refereren aan schilderijen van illustere voorgangers, maar hun eigen sfeer oproepen. Liever een snoeimes of beitel dan een roemer of baardmanskruik uit de 16e eeuw. Is daar dan iets tegen? Nee, maar je moet er wel raad mee weten. Waar Eric ook een meester in is, is het schilderen van brood van welke vorm of soort van ook, beter van stofuitdrukking dan menig broodje op 17e-eewse stillevens.

Toch ontwaar ik bij mezelf nog een bepaald verlangen ten aanzien van zijn werk; en dat is wat meer poëzie of noem het een samenbindende factor, die de dingen boven de exacte waarnemingen doet uitstijgen. Gezien het luisterend oor dat hij heeft voor zulke opmerkingen, en de vorderingen die hij in een paar jaar heeft gemaakt, denk ik dat hij ook hierin nog weet te groeien.

Wat ik opmerkelijk en boeiend vind, is dat je temidden van een veelheid aan figuratieve schilderijen die worden gemaakt, van zijn werk steeds vaker zegt: "Hé, dat is een echte Eric de Vree!". Waar de gaven van de Schepper èn de inzet van de kunstenaar elkaar de hand rijken, kunnen prachtige dingen ontstaan!

Henk Helmantel