|
| 1/10-2/10 Expo Jos v Riswick... |
Aantal schilders: 191
MARIA VAN DER WIJST
Maria van der Wijst kwam ter wereld in 1951 in het Brabantse Volkel, gemeente Uden. Sinds kort woont zij in Arnhem.
Maria: Ik kan me niet herinneren wanneer ik ben begonnen met tekenen. Waarschijnlijk vanaf het moment dat ik een potlood of kleurkrijtje kon vasthouden. Ik herinner me wel dat ik op de kleuterschool de nodige hilariteit bij de nonnen teweegbracht door vol enthousiasme een bontgekleurde haan met maar liefst vier poten op papier te zetten. Je kunt wel zien dat je niet van de boerderij komt! was het commentaar van de nonnen.
 Maria van der Wijst Na de inmiddels niet meer bestaande 5-jarige MMS bezocht zij enige trimesters de pedagogische academie en een korte tijd studeerde zij MO Nederlands, hetgeen haar het diepe besef opleverde dat er absoluut geen leraar in haar schuilt. Zij besloot te gaan werken in een iets creatiever vak en wel bij uitgeverij Malmberg in Den Bosch, waar zij op de afdeling vormgeving o.a. strips inkleurde voor de jeugdbladen Okki en Taptoe. In de pauzes maakte zij daar met pen en inkt haar eigen nauwgezette krabbels. Pure fantasie toen nog. Ze vielen op bij haar collegas, die haar adviseerden om toch en tegen de wil van haar ouders naar de kunstacademie te gaan, hetgeen geschiedde. Hoewel het trimester op de Koninklijke Academie voor Kunst en Vormgeving in Den Bosch al was begonnen werd zij, op grond van de kwaliteit van haar werk, toch aangenomen, afdeling illustratief. Zij kreeg les van o.a. Kurt Löb. Later koos zij voor vrij schilderen. Maar ook daar vond zij niet wat zij zocht en zij vertrok er na een kleine twee jaar. Het was begin jaren zeventig en toen lag het niet zo voor de hand om naar de realiteit te werken. Bomen inpakken à la Christo was beslist niet wat zij ambieerde! Maria: Toen ik, intussen terechtgekomen in het schilderachtige Zaltbommel, de in Opijnen wonende Pieter Giltay (toen docent aan de Koninklijke Academie in Den Haag) ontmoette, bleek dat voor mij een feest van herkenning. Regelmatig besprak ik mijn werk met hem en ook tekenden we samen in zijn atelier naar model. Van schilderen was in die dagen nog geen sprake. In Utrecht (waar zij eind jaren tachtig woonde alvorens naar Deventer te verhuizen) is zij begonnen met schilderen in olieverf en daarin vond zij haar bestemming. Vooral het werken naar stilleven kreeg haar in zijn greep. Zij kiest hierbij voor eenvoud, zowel in haar keuze van voorwerpen als in haar composities. Maria: De grootste schoonheid zit voor mij vaak in het kleine. Het eenvoudige voorwerp. Het stille gebaar. Een schijnbaar onbelangrijk detail, zoals bij voorbeeld een barst in een kommetje, of de felle irisatie van een glazen fles die lang in de grond heeft gezeten. Vaak is het een gevecht om door te dringen in een geheim dat zich slechts met moeite prijsgeeft: het geheim van het licht. Het licht dat uiteindelijk de vorm, de toon, de kleur, de intensiteit bepaalt, maar vooral het leven in mijn werk brengt.
Wat doet het licht met de dingen? Die vraag wordt steeds belangrijker. En na een vrij kleurige periode beperkt zij meer en meer haar palet en zoekt zij in toenemende mate het licht van vooral de late Rembrandt, van Jozef Israëls en van de Franse genre- en stillevenschilder Chardin. Maria: Misschien vind ik de zeventiende-eeuwse Hollandse stillevenschilder Willem Kalf wel de allergrootste. Hoe hij met één welgeplaatst lichtaccent een hele wereld weet te suggereren in het bijna donker. Dat is ongelooflijk. Zo'n tien jaar geleden ontmoette zij de eigenzinnige Eindhovense kunstschilder Cornelis le Mair. Maria: Weer had ik een gevoel van thuiskomen in mijn werk. Die kant wilde ik op, maar dan anders... Soms werkte en werk ik in Eindhoven op zijn fraaie atelier. In 1999 bezochten ze samen de Chardin-expositie in het Grand Palais in Parijs. Maria: Het mooiste wat ik op dat gebied ooit gezien heb!
Exposities o.a.:
- Maarten van Rossum museum, Zaltbommel. Solo-expositie.
Email: mwijst@xs4all.nl
Bron: Maria van der Wijst |
